Het spoor

Dit jaar viert Deurne het 1300-jarig bestaan. Veertig taferelen uit Deurnes rijke historie, geborduurd door de Paramentengroep, komen wekelijks tot leven in het weekblad voor Deurne en via deze blog. Een tijdreis naar het prille begin, en langzaam weer terug.

Het spoor

Als je vóór 1956 in Deurne geboren bent, dan stam je uit het stoomtijdperk. Puffend, sissend en dampend kwamen de treinen aan, dikke rookwolken uitblazend door de stoomlocomotief, die werd bijgetankt aan de watertoren. Waarna er nieuwe kolen op het vuur gingen, en de schrille stoomfluit het vertreksein blies.

Boeren moesten aanvankelijk niks hebben van het stalen monster dat hun akkers zou gaan doorsnijden. Ze waren veel te bang dat een vonk de boekweit in vuur en vlam zou zetten, dat het vee op hol zou slaan, en elke dag van slag zou raken. Een mens verplaatste zich te voet of te paard: het wegennet bestond uit karrensporen. Nu was de Peel een uithoek van het land, maar wel van belang voor de verbinding met Venlo, en daarmee met Duitsland. En ook voor de afvoer van turfstrooisel.

Dus kreeg het dorp in 1866 zijn spoorwegverbinding, met twee perrons en een karakteristiek Waterstaat-stationnetje, smetteloos wit gekalkt, eerst vergroot, later verkleind, en in 1976 gesloopt. Zoals ook het Stationsplein meerdere malen op de schop ging.

De Halte Helenaveen - in het latere Griendtsveen - verdween na de oorlog. Wat bleef was de barrière die een spoorlijn nu eenmaal vormt. 

Tekst: Erik Vink, Foto tafereel: Hein van Bakel
Van 30 mei t/m 24 oktober op di t/m zo 14.00-16.00 uur zal het wandkleed te zien zijn in de St. Wilibrorduskerk aan Markt 9 in Deurne.
Het borduurwerk is gemaakt door de leden van de Paramentengroep van Parochie Heilige Willibrord.