12 De sluier van O.L.V.

12. Bij de ingang van de kerk

1729
De sluier van Onze Lieve Vrouwe
Ik zeg u, niets is meer heilig! Nou hebben ze toch de kledingkist van Moeder Maria zelf geplunderd. Dat iemand dat durft ... Godslastering, dat is het.
Walter Hornkens en Arnold Verhofstadt hebben de primeur. In de zeer vroege ochtend van 1 oktober, zo rond half vijf - wat doe je in hemelsnaam op dat tijdstip bij de kerk? - zien ze dat er iets mis is.
    ‛De blauwe stenen dorpel van de buitendeur van de katholieke kerk alhier, westwaarts     staande, is er met geweld uitgeheven en daarna is een grote hoeveelheid aarde daar     onderuit gekrabd, zodanig dat een mens er makkelijk onderdoor kon en de kerk in kon     kruipen.’
Ze hebben Joanna Corstens erbij geroepen. U kent haar wel, zij is dat kwezeltje dat het Onze Lieve Vrouwe-beeld in de kerk aan- en uitkleedt en daartoe kan putten uit een zeer gevarieerde garderobe. Uit de kist waarin al die kleding wordt bewaard, is een plank gebroken. Joanna is eigenlijk met stomheid geslagen, maar vertelt desondanks aan iedereen die het horen wil wat er allemaal verdwenen is.
    ‛Een rode rok en sluier, met witte bloemen erop en afgezet met valse gouden kant. En     nog het buitenste van een witte rok, met gouden en gekleurde bloemen, met valse     zilveren kanten omzet. Verder nog veel gouden en zilveren kanten, twee nieuwe kronen     met fijn goud en zilver doorwerkt, vol met valse stenen bezet. Nog een kroon van     piouter en een rokkeleen van wit linden.’
Ja, die modetermen kan ik ook niet een-twee-drie in beelden omzetten, maar een geluk bij een ongeluk is dat al die valse dingen nu vervangen kunnen worden door echt spul. Dat verdient dat mooie beeld van Onze Lieve Vrouwe. Toch?