Expositie in Galerij-Museum-Bies

De expositie 'Wintertentoonstelling' in Galerij- Museum-Bies is nu te zien tot 23 februari 2024. Open op tweede kerstdag en daarna op de zondagen.

Een wit sneeuwdek behoort tegenwoordig zeker, maar ook al in de 20ste eeuw in Nederland, tot de zeldzame weersomstandigheden. Als het er dan eindelijk weer eens van komt, spreekt het nog altijd velen tot de verbeelding. Een witte Kerst, het gevoel van glijden met schaatsen over natuur ijs, sneeuwpoppen maken, sneeuwballen gooien en voor diegenen die het sneeuwzekere voor het onzekere willen verkiezen ook nog een tocht naar de bergen.

Niet vreemd dus dat ook kunstenaars, met name landschapsschilders er een bijzondere bron van inspiratie in vinden. Het sneeuwdek brengt meer licht in de donkere dagen. Het landschap krijgt minder kleur, maar werkt dan extra sterk grafisch. Grotere contrasten tussen licht en donker, contouren en silhouetten krijgen meer grip op wat waargenomen wordt. Sommige natuurlijke details veranderen in witte vlakken, beekdalen tekenen zich extra af in het landschap. Deze maar zeer tijdelijke veranderingen beantwoorden aan een behoefte, namelijk die van belevingsvariatie van onze omgeving. Maar ook het gedrag en de activiteiten van mens en dier veranderen. Denk aan allerlei winteractiviteiten die de mens gaat ontplooien. Ook in de 20ste eeuw, de periode waarin de meeste schilderijen en etsen die in deze tentoonstelling te zien zijn, zijn gemaakt, hebben kunstenaars schaatspret, winterwandelingen, ondergelopen en daarna bevroren weilanden geïnspireerd tot boeiende beelden.

Het werk aanschouwende van de schilder Marinus Bies (1894-1975), die zijn hele leven woonde en werkte te Aarle-Rixtel, blijkt dat de zojuist genoemde aspecten zijn fantasie sterk prikkelde en dat dit de schilder zo tot vele winter schilderijen heeft geïnspireerd. Van de schilder Henk Bies (1928-2006) is er het zeer fraaie doek ‘Mollenvangers bij dooiweer’ te zien. Maar ook in zijn abstracte werken uit de jaren ’60, deden winterbelevingen zich vaak gelden. De doeken ’Verkoolde resten in de sneeuw’ en ‘Strenge winter’ zijn hiervoor exemplarisch. Van de schilder Frans Manders ( geb.1931) hangen er zeer verfijnde etsen van het Brabantse land, behorende tot het vroege werk van deze schilder. Een werk van Antoon Kruysen (1898-1977) die vaak de vergankelijkheid van het een en ander uitdrukt. Doet dat middels een gehavende windmolen in de sneeuw. De schilder Peter van den Braken (1896-1979) is ruim vertegenwoordigd. Deze vaak reizende ‘schilderijenboetseerder’ bleek in het besneeuwde Brabantse land ook voldoende voeding voor zijn creatieve vertolkingen te vinden. Van Walter Neuhof (1904-1982) is er een bijzonder werk van een rivierdal in Zuid Limburg, waarin winterse romantiek ook in de 20ste eeuw nog blijkt te bestaan. Verder zijn er werken van nog meer Brabantse schilders uit de vorige eeuw werken te zien zoals van: Adrianus Sibens, Teun Gijssen, Louis Ector, Jacques Mels, Jos Leurs, Maria Kruysen, Jan Kruysen.